Uit Japan komt een voorstel dat rechtstreeks uit een sciencefictionverhaal lijkt te komen om een van de meest urgente en stille problemen van de moderne tijd aan te pakken. Een team van onderzoekers van de Universiteit van Tohoku heeft een satelliet ontworpen die ruimteafval opruimt zonder fysiek contact, een oplossing die een doorbraak zou kunnen betekenen in het beheer van het afval dat in een baan om onze planeet draait. Het systeem werkt door een fragment te benaderen en een straal geconcentreerd plasma af te vuren om de baan ervan te veranderen, waardoor het veilig terugkeert in de atmosfeer waar het uiteenvalt. Dit vermogen om de baan van objecten in de ruimte te veranderen is een van de grote prioriteiten van ruimtevaartorganisaties, zoals bleek uit de missie waarbij NASA een asteroïde afbuigde om technieken voor planetaire verdediging te bestuderen.
Het ingenieuze ontwerp lost namelijk een van de meest fundamentele wetten van de fysica in het vacuüm op: de terugslag. Om te voorkomen dat de satelliet zelf in de tegenovergestelde richting wordt weggeslingerd bij het afvuren, zendt het systeem een tweede plasmastraal uit met dezelfde intensiteit, maar in tegengestelde richting. Dit compensatiemechanisme garandeert de stabiliteit van de satelliet, waardoor deze met millimeterprecisie kan werken tijdens de complexe manoeuvres voor het opruimen van de baan.
Daar blijft het niet bij voor de Japanse technologie. Het bevat een “magnetische piek”-configuratie die de remkracht op objecten kan verdrievoudigen, waardoor de efficiëntie aanzienlijk wordt verhoogd. Daarnaast is er nog een economisch voordeel, aangezien de stuwraket argon kan gebruiken, een edelgas dat veel goedkoper en overvloediger is dan andere alternatieven zoals xenon, een idee dat wordt gedeeld door het wetenschappelijke tijdschrift Nature, dat de vermindering van de operationele kosten bij toekomstige missies benadrukt.
Een orbitale vuilstortplaats die de beschaving in gevaar brengt
De uitdaging waar deze technologie voor staat, is namelijk enorm. Een vanaf de grond onzichtbare zwerm van meer dan 130 miljoen fragmenten omcirkelt de aarde met snelheden tot 28.000 kilometer per uur. Deze ruimteafvalberg vormt een directe bedreiging voor de infrastructuur waarvan we dagelijks afhankelijk zijn, van communicatiesatellieten en gps-systemen tot de ruimtestations zelf. Deze infrastructuur is van cruciaal belang in de nieuwe ruimtewedloop, waarin grootmachten als China strijden om de hegemonie en waarin het Chinese masterplan voor de ruimte de ontwikkeling van eigen satellietnetwerken omvat.
